Po usłyszeniu piosenki Rynkowskiego "Ten typ tak ma", młodszy brat zachodził w głowę, kto to jest Typtak.

Jak byłem mały to myślałem, że blaszana klapa znajdująca się za pobliskim kościołem to wejście do piekła. Za każdym razem kiedy tamtędy przechodziłem z przejęciem ciągnąłem mamę za rękaw. Jej negacje traktowałem jako objaw niewiedzy. Do dzisiaj nie wiem, co może kryć się za tą blachą.

Jak byłam mała, to myślałam, że Warszawa jest na drugiej półkuli (gdzieś pod równikiem na globusie) i jak u mnie (Kielce) jest dzień, to tam noc.

Myślałam, że aby był program, to ludzie muszą wejść do telewizora. Zastanawiało mnie tylko którędy wchodzą, bo ich nie widziałam nigdy w swoim pokoju, i jak to robią, że są w telewiziorze i u mnie i u cioci, i to na dodatek o tej samej porze!

Myślałam, że latarnie uliczne, które były w oddali i wszystkie inne światła, np. samochodów, które były w znacznej odległości, to duchy, które chodzą z lampionami...

Jak byłem mały to myślałem, że sondy oglądalności przeprowadza się przez wielką stację, do której podłączone są kable z wszystkich telewizorów Polski, stąd wiedziano, że np. w niedzielny wieczór Polsat wybrało 5, a TVP1 6 milionów widzów. Czasem wyłączałem telewizor podczas scen nieodpowiednich dla dzieci, bo wiedziałem, że mogą mnie nakryć.

Jak byłam mała, strasznie lubiłam parówki. Ale starsza siostra też i kiedyś wmówiła mi, że są one robione z odpadków: tzn. kociego ogona i papieru toaletowego. Nie jadłam parówek chyba ze 3 lata...

...oprócz formuły 1, 2 i 3 jest bardzo dużo innych. W tym przekonaniu utrzymywało mnie to, że na bolidach były różne liczby, nie tylko 1, 2 i 3.

Myślałam, że nietoperze sobie przylatują i wplątują się ludziom we włosy. Trzeba później tak chodzić albo obciąć się na łyso. Strasznie bałam się nietoperzy, bo miałam długie włosy...

Jak byłem mały i widziałem w telewizji jakiś stary, czarno-biały film, pytałem mamy, kiedy się zrobiło na świecie kolorowo. Święcie wierzyłem, że kiedyś wszystko było czarno-białe.