Przez długi czas śpiewałam w kolędzie "Bo uboga była / Rondel z głowy zdjęła". Którejś Wigilii rodzina dosłyszała, co śpiewam i kolędowanie musiało zostać przerwane do momentu, kiedy wszyscy przestaną się śmiać.

Jak byłam mała, myślałam, że w kościele modli się "Spowiadam się (...) że bardzo zgrzeszyłem myślą, nogą, uczynkiem i zaniedbaniem" ...

Jak byłam mała, nagle przestałam wierzyć w istnienie życia po śmierci, w niebo, piekło... zaczęłam płakać, że nie chcę jeszcze umierać, bo po śmierci nie ma nic. Mama z babcią uspokajały mnie cały dzień... Musiały mówić mi, że będę żyła jeszcze długo, długo i szczęśliwie, a potem - jeśli będę grzeczna - pójdę do nieba. Znowu zaczęłam płakać, bo niebo z moich wyobrażeń wydawało mi się cholernie nudnym miejscem - tylko anioły i chmury.

Jak byłem mały, myślałem że Adam i Ewa byli małpoludźmi.

Jak bylem mały, to myślełm, że na święta Bóg przyjdzie do mnie do domu (tak mówiła katechetka) i bałem się, że zobaczy mój nieposprzątany pokój.

Jak byłem mały, to myślałem, że przed snem przychodzi do każdego Anioł, mówi mu żeby szedł spać i pomaga czarami to zrobić, po czym sprawia, że zapominamy, że był. Zawsze chciałem zrobić tak, żeby pamiętać, że był, ale mi sie nie udawało.

Jak byłem mały, to myślałem, że kożuchy produkuje się w specjalnych fabrykach, w których w wielkich kotłach gotuje się mleko, a następnie, gdy na powierzchni pojawi się ów kożuch, jest on wielką łyżką zciągany i przerabiany na ciepły zimowy kożuch...

Jak bylem mały, to wierzyłem, że okulary są dla ludzi ślepych, by dzięki nim mogli widzieć.

Jak byłem mały, to myślałem, że każde małe dziecko ma na imię Kamil a potem przybiera inne.

Jak byłam mała, bałam się diabła, który miał wyskoczyć zza łóżka. Ale nigdy nie wyskoczył.