Jak byłem mały, to myślałem, że świat z lat 70-80 i wstecz był czarno bialy, a wszystko za sprawą "Sami swoi".

Jak byłem mały, myślałem że świat był kiedyś czarno-biały. W każdym razie kiedy oglądałem jakieś stare, czarno-białe kroniki czy filmy, nijak nie potrafiłem sobie wyobrazić tego samego w kolorze.

Myślałam, że kręcenie filmu zajmuje tyle, ile trwa film plus 20 minut na rozłożenie sprzętu w tych wszystkich miejscach, gdzie ma być kręcony. W dodatku byłam przekonana, że aktorzy sami wymyślają sobie dialogi.

Jak byłam mała i oglądałam czarno-białe filmy, to byłam pewna, że ludzie kiedyś też byli czarno-biali.

Jak byłam mała, to myślałam, że w nocy przez okna do pokoju zaglądają ufoludki i porywają ludzi. Z tego powodu bałam się spać w łóżkach na widoku: wybierałam te przy oknie, przytulając się maksymalnie do ściany, albo zakrywałam się cała kołdrą, tak żeby kosmici nie mogli mnie widzieć.

Jak byłem mały, to byłem przekonany (i przerażony) faktem, że szynkę robi się z psich języków. No bo podobnie wygląda - jak wąski plasterek szynki.

Jak byłam mała, to myślałam, że za ogródkiem mojego przedszkola jest wielki, piękny las, z rzeką, łąkami i pagórkami. I taki też obraz zapisał się o dziwo do dziś w mojej pamięci.

Tylko że przedszkole to znajdowało się w samym centrum Krakowa, nieopodal Wawelu.

Jak byłem mały, to myślałem, że słońce na noc gaśnie, a rano ktoś leci na nie rakietą i je zapala z powrotem.

Jak byłem mały, to myślałem, że skoro ziemia się kręci, a budynki są takie ciężkie, to chodniki powinny się przemieszczać, a budynki nie. Zawsze bałem się że będę szedł normalnie chodnikiem do domu, a tu wyląduję gdzie indziej.

Jak byłem mały, myślałem że każdy kraj jest na innej planecie i żeby wybrać się na przykład do Niemiec, trzeba było polecieć tam rakietą.