Jak byłam mała, zazwyczaj nie pamiętałam swoich snów, dlatego gdy mama opowiadała tacie o swoim śnie, zawsze mówiłam "a mi się dzisiaj śniło..." i opowiadałam jakąś moją zmyśloną historię, żeby zaimponować rodzicom, ponieważ uważałam, że gdy ktoś ma sen, to jest taki super fajny i wyjątkowy.

Jak byłam mała, myślałam, że w łóżku są jakieś potwory i bałam się wyprostować nogi, bo myślałam, że mi odgryzą nogi. Więc zawsze spałam z podkulonymi nogami. Powiem szczerze, że do dziś z przyzwyczajenia śpię z podkulonymi nogami.

Jak byłem mały, to myślałem, że kiedy się będę topił, to wypiję całą wodę z jeziora i się uratuję.

Jak byłam mała i patrzyłam na ilustracje Ziemi, myślałam, że jest pokazana tylko jedna jej strona, a że druga jest nieodkryta. Dopiero w szkole podstawowej dowiedziałam się, że jest to obraz całej Ziemi.

Jak byłam mała, myślałam, że jestem chłopakiem.

Jak byłam mała, wiedziałam, że 100+100=200, więc myślałam, że 200+200=300, 300+300=400 itp.

Jako maluch, zawsze zmawiałam "Ojcze Nasz" w taki oto sposób: "...Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj... i zostaw nam na jutro...". Nie mogłam zrozumieć dlaczego podczas wieczornej modlitwy rodzice wybuchali śmiechem.

Myślałem ,że moje spodnie same się piorą.

Kiedyś wierzyłam, że każdy człowiek ma ograniczoną liczbę słów do powiedzenia. A jak już je 'zużyje', to potem nie może już mówić. I stąd się biorą mimy.

Jak byłam mała, myślałam, że Bush to prezydent świata. W końcu tak często było o nim mówiono w tv...