Jak byłem mały, mój tata wskazując kiedyś wieczorem na jakąś ruderę powiedział, że to rudera zabita dechami. Od tamtej pory zawsze jak widziałem ten budynek patrzyłem się ze strachem i wierzyłem, że ktoś zabił ten dom deskami (zabił, w sensie pozbawił życia)...

Myślałem, że wszystko w filmach dzieje się naprawdę - tzn. że aktorzy naprawdę giną, że do siebie strzelają prawdziwymi nabojami, że wysadzają się w powietrze, etc...

Myślałem, że film kręcony jest za jednym zamachem, że aktorzy muszą się nauczyć wszystkich kwestii na pamięć i potem bezbłędnie je zagrać.

Przez długi czas widząc skrót "zł" czytałem to jako np. "jeden zły"...

Ostatnio odkryłam moje pierwsze próby pisania. Wypisałam sobie receptę - prawie wszystkie litery napisałam w lustrzanym odbiciu.

Kiedyś pani w telewizji się pomyliła. Przekazując to mamie, krzyknęłam: "Mamo, patrz! Ale z niej mylaczka".

Gdy byłam mała i kupowaliśmy nowy telewizor, bardzo prosiłam Mamę, żeby kupiła taki, w którym by było Fox Kids i Cartoon Network. Oczywiście pojęcie "telewizja kablowa" było mi nieznane.

Kiedy szłam do szkoły, zawsze mijałam dom z 3 okragłymi oknami... i myślałam, że tam mieszkają atomówki. Naprawdę był podobny...

Gdy byłam mała, myślałam, że są dwa imiona... Łukasz i Ukasz

Jak byłam mała - nie wiem po jakim incydencie się to stało - ale uwierzyłam, że paprotka w pokoju mamy żyje i czuje i myśli jak człowiek. Więc dawałam jej czasem soku do picia, rozmawiałam z nią, farbowałam jej liście lakierem do paznokci, żeby cieszyła się, że modnie wygląda...

Pewnego razu pamiętam, że byłam zmuszona stanąć w obronie jej godności, gdy młodszy kuzyn zaczął ją podglądać od spodu szukając zarodników.