Myślałam, że czarny rynek to realnie istniejące miejsce, dobrze ukryte, ale mimo wszystko działające oficjalnie. Tak samo jak np. rynek walut - takie większe osiedlowe bazary.

Jak byłam mała, w kasie zawsze dałam nie-zgodne. Uważałam, że reszta wydawana przez panią to mój ZYSK.

Kiedy byłam mała, myślałam, że kieszonkowe to tylko te pieniążki, które się dostaje do kieszeni od spodni. Bardzo mi było przykro kiedy w szkole dzieci rozmawiały o tym, ile to dostają kieszonkowych. Pożaliłam się mamie i okazało się, że te pieniądze, które wkładam do skarbonki, to też się nazywają "kieszonkowe".

Jako pięciolatka byłam przekonana, że nie potrzebuję rodziców i że spokojnie poradziłabym sobie ze wszystkim sama. Jedyne, czego potrzebuję, to portfel mojej mamy. Chodziłabym do sklepu, wybierałabym to, czego potrzebuję, a pani ekspedientka sama brałaby odpowiednią ilość pieniędzy z portfela (nie umiałam liczyć pieniędzy).

Jak byłam mała, to myślałam, że pieniądze (konkretnie monety) górnicy wykopują z kopalni... Bardzo długo zastanawiałam się też, skąd na monetach daty...

Jak byłam mała, nie wiedziałam co to znaczy 'wydać resztę' w sklepie. Byłam pewna, że jak coś kupię i okaże się, że mi pieniędzy brakuje, to pani sklepowa odda mi brakującą resztę. Sytuacja: Kupuję Kinder Niespodziankę, brakuje ok. 15 groszy. Ja patrze wyczekująco, pani: 'oddasz mi przy okazji'. Się bardzo zdziwiłam, że nie dała mi reszty. A potem, jak coś innego kupowałam, upomniała się o te kilka groszy, dopiero mama później w domu mi wytłumaczyła co i jak.

Jak byłam mała, to myślałam, że skoro 1 zł to 100 groszy a na przykład jeden dolar to 4,50 zł to uznałam, że żeby mieć jednego dolara ludzie muszą mieć 450 centów.

Myśłałam, że gdy ktoś dostaje nagrodę Nobla, to dostaje jakiś fajny, wypasiony samochód. Dopiero mama uświadomiła mnie, że ta nagroda jest pieniężna.

Kiedyś słowo 'rozmienić' myliło mi się z 'zamienić', toteż kiedy wychowawczyni w podstawówce poprosiła mnie, bym zeszła do sklepiku ROZMIENIĆ jej 5 zł, żeby było 1,20 zł, to przez 10 min. kłóciłam się ze sklepikarką, że chcę tylko za to 1,20 zł, a resztę pieniędzy ma sobie zostawić. Sklepikarka zdziwiona kazała mi się cofnąć do klasy i wrócić z wychowawczynią... Wtedy obie powoli mi wszystko wyjaśniły.

Przez długi czas widząc skrót "zł" czytałem to jako np. "jeden zły"...